This is the outfit I wore the day after the infamous Roger Daltrey concert. Still in a ‘The Who’ mood, obviously :-D. I’ve been obsessed with the band after I came back from the concert and I have been watching ‘Tommy’ and ‘Quadrophenia’ live with the commentary of Roger and Pete, explaining how they came to write the songs and the circumstances around the songs, what the songs are about etc.. I love it. I find it very interesting to give it my own meaning too but to know what was going on in Pete Townshend’s brilliant mind while he wrote all those magnificent songs is just awesome.
One of the things that I love about ‘The Who’ is that Pete wrote a lot of songs about being a teenager/being from the generation that comes after a generation that fucked a lot of things up. He never talks about it in a condescending way, never ‘when I was a silly teenager I used to think I had it all figured out and this song is about the stupidity of young people’ and all that stuff. I always find it both very irritating and a little funny that, once people turn 20/21 or something, a lot of them start talking about their teenage years like it happened 20 years ago and that they’ve grown a lot cooler and smarter since than. I do understand that yes, there are stereotypical teenagers that start whining about wanting a tattoo and a pierced eyebrow and if they don’t get it, they scream ‘GOD I HATE YOU’ and slam the door in your face but a lot of teenagers are also just teenagers. Just the age of 10+… years. You are very easily put in that tiny little box that claims that any teenager and their opinions should just not be taken seriously because they are emotional and what not.
Quadrophenia, one of my favorite albums of The Who and one of my favorite albums in general, tells the story of Jimmy, a troubled teenager with a multiple personality disorder. Growing up in a post war England in the sixties he feels he doesn’t belong anywhere. Not with his parents, not at school, not with his gang, not at his dead end job and his relationship with his girlfriend isn’t all that either. He gets into fights, abuses alcohol and drugs, he feels so screwed up and he doesn’t know what to do with his life. It’s such a universal story that everyone, teenager/drugabuser/mod or not, can relate to. If you strip down the story you just see that the songs are about a confused human being, trying to make sense of the world he/she unwillingly came into. And yes, while we all go out and go to school/work/whatever and have our family to take care of and have relationships and fun, we all sometimes feel like we’re a tiny little speck in this universe of trouble and worries. All the lyrics of all the songs on ‘Quadrophenia’ are just genious and I really recommend everyone to take a listen to the songs.
The thing that I love most about The Who is that, while they are already making music for forty years and are getting a little older, their music and their message never ages. While I do love me some Beatles, I never really feel an emotional connection with their lyrics. Not as much as with The Who, anyways. Everyone sometimes feels like a Jimmy or a Tommy, unheard and confused. Of course we carry on with our lives as we should but sometimes it’s just nice to listen to those songs and feel that you’re not alone.
(Lyrics)
When a man is running from his boss
Who holds a gun that fires cost
And people die from being old
Or left alone because they're cold
And bombs are dropped on fighting cats
And children's dreams are run with rats
If you complain you disappear
Just like the lesbians and queers
No one can love without the grace
Of some unseen and distant face
And you get beaten up by blacks
Who though they worked still got the sack
And when your soul tells you to hide
Your very right to die's denied
And in the battle on the streets
You fight computers and receipts
And when a man is trying to change
It only causes further pain
You realize that all along
Something in us going wrong...
You stop dancing.
(I don't mind other guys dancing with my girl
That's fine
I know them all pretty well(Is it me? For a moment?)
Who holds a gun that fires cost
And people die from being old
Or left alone because they're cold
And bombs are dropped on fighting cats
And children's dreams are run with rats
If you complain you disappear
Just like the lesbians and queers
No one can love without the grace
Of some unseen and distant face
And you get beaten up by blacks
Who though they worked still got the sack
And when your soul tells you to hide
Your very right to die's denied
And in the battle on the streets
You fight computers and receipts
And when a man is trying to change
It only causes further pain
You realize that all along
Something in us going wrong...
You stop dancing.
(I don't mind other guys dancing with my girl
That's fine
I know them all pretty well(Is it me? For a moment?)
lees jij tavi's blog, stylerookie? Zij heeft zelf een prachtige visie op de puberteit en jeugd enzo die doorschijnt in al haar posts, ik kijk echt naar haar op ookal is ze 15 :-D
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat het altijd een beetje een mengeling is: aan de ene kant zijn tieners irritant, maar dat wat ze irritant maakt maakt ze ook ontzettend aandoenlijk, vertederend en inspirerend omdat ze net dat tikje harder leven en zich net dat tikje meer openstellen, kwetsbaarder zijn, harder van dingen houden enzovoort. Het is de periode in je leven waarin alles nog voor je ligt en je onbeperkte mogelijkheden hebt, waarin je hele periodes doodongelukkig kunt zijn zonder dat er een "echte" reden is (maar het voelt wel echt, en je kan je afvragen wie er bepaalt wat wel en niet echt is). Ik hou van de sfeer van songs zoals teenage wasteland, ik ben gek op coming of age films en boeken en ik koester mijn inner child. Het Peter Pan syndroom noemen ze dat :-D ik vind dus niet dat de twee scherp tegen elkaar afsteken(je distantieren van je puberteit en er toch een zekere liefde voor voelen), dat hoort gewoon bij de ambigue gevoelens die je hebt tijdens die levensfase. Achteraf kan je dat allemaal wel beter kaderen en rationaliseren, maar toch mis je wel hoe hevig alles toen voelde.
je outfit is weer superleuk!
en ik heb hetzelfde met de beatles: muzikaal vind ik ze beter, maar ik voel meer connectie met the who. Pink Floyd ligt een beetje in het midden: ik word wel ontzettend emotioneel van hun muziek maar met de band heb ik niet zoveel.
BeantwoordenVerwijderenEr is wel een verschil tussen je distantieren van bepaalde tijden in je leven omdat ze voorbij zijn en je 'beter' voelen dan iemand naar beneden halen puur omdat hij of zij een bepaalde leeftijd heeft(ik zeg niet dat jij dat doet he).
BeantwoordenVerwijderenJa, het is een universele levensfase en ik ben me er prima van bewust dat ik er anders op zal terugkijken binnen een paar jaar dan nu maar ik hoop vurig dat, als ik later kinderen heb, ik niet vergeten ben hoe het is om een tiener te zijn, voor jezelf en hoe de buitenwereld je dan behandelt. En ik hoop ook dat ik nooit mijn 'kinderlijke' eigenschappen verlies zoals heel erg emotioneel zijn over iets kleins als een mooi liedje of een mooie film. Stylerookie lees ik zo nu en dan ja, heel leuk slim meisje met hele mooie stukjes.
Ik heb nooit periodes gehad waarin ik ongelukkig of verdrietig was zonder een echte reden.(ik had namelijk real fucking reasons om depri te zijn :-D) Ik heb altijd al het gevoel en het idee gehanteerd (voor zover ik weet) dat het geen zin heeft om lang ergens over te tobben en dat je er gewoon of wat aan moet doen of het moet laten voor wat het is en verder gaan. Ik zeg niet dat ik nooit overemotioneel gereageerd heb op sommige dingen maar eerlijk gezegd lijkt het me stug dat iedereen in die bepaalde levensfase zich bijna hetzelfde gedraagt. En dat is hetgene waar ik me aan stoor, mensen zwaaien met uitspraken als 'niet veralgemenen' maar zodra het over iemand gaat die de leeftijd 12-->18 ofzo heeft zijn het toch allemaal pubers, allemaal overemotionele rebellen die alleen een bepaalde mening hanteren omdat ze of 1. hun ouders een hak willen zetten of 2. omdat ze bij een groepje willen horen of 3. omdat ze de wereld haten en daarom kritiek hebben op de politiek/modewereld/muziek/opvoeding...
En, hoewel ik het eigenlijk niet hoor te zeggen omdat the beatles toch een beetje halve 'heiligen' zijn, ik vind The Who muzikaal interessanter en unieker dan The Beatles. Hoewel ze natuurlijk geinspireerd zijn door The Beatles, maar even goed door blues muzikanten. De gitaar skills van Pete vegen de vloer aan met Paul en John en zijn teksten spreken me ook veel meer aan. Ik vind in ieder geval dat ze zeer waardige tegenstanders zijn. Ze zijn ook rauwer en 'echter', zeg maar. Ik heb echt het idee dat je een pub kan binnenlopen en dat Roger Daltrey daar een biertje staat te drinken. Entwistle en Moon hebben ook geen concurrentie, het waren allebei geniale musicians. Ik heb nog nooit iemand gehoord wiens stem ook maar een beetje op die van Roger leek.
Thanks so much for your comment on my post... And thanks for not simply writing the old "follow your dream" sentence. It's not that simple. First of all, getting accepted for art school! And I know so many people that studied design or art and are unemployed now... Well, maybe I will apply with a map next spring. Who knows, maybe I'm good enough though I think I ain't . But no matter what, I'll keep on designing and sewing stuff for myself ;)
BeantwoordenVerwijderenWhy the hell am I writing all that btw.? ^^
Ah and about The Who, already wrote about it on Chictopia. It's funny, my dad also is a huge The Who fan. Though he doesn't feel connected to Tommy much :D
Ik heb vooral het gevoel dat The Who een heel persoonlijke sound hebben die echt een uiting is van de bandleden (en dan vooral Pete), terwijl The Beatles meer een soort harmonieuze sound hebben ontwikkeld die los staat van het gevoelsleven van de leden. Muzikaal zijn de twee heel verschillend en The Who zijn heel uniek, maar somehow heb ik bij The Beatles net iets vaker het gevoel dat hun nummers helemaal perfect zijn. The Who hun songs zijn "echter", minder afgeborsteld en minder perfect, doorvoelder. Bij The Beatles ligt de nadruk op de muziek en bij The Who meer op de teksten, de gevoelens, de ideologie erachter. Tenminste dat voel ik als ik naar hun muziek luister.
BeantwoordenVerwijderenOver pubers: ik denk dat wij wel wat minder typisch zijn dan de meeste pubers omdat wij van onze ouders hebben geleerd om altijd zelf na te denken en kritisch te zijn. Maar toch merk ik zelf dat ik als ik terugkijk op hoe ik toen was, ik mezelf slimmer vond dan ik eigenlijk was :D maar ik heb het idee dat ik dat vijf jaar later ook ga zeggen over mezelf nu :D that's life